استفاده از کیتوسان/پلی اتیلن اکسید به عنوان داربست همراه با پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از ژله وارتون بر ترمیم عصب سیاتیک قطع شده در موش های صحرایی نژاد ویستار: یک مطالعه رفتاری و بافت شناسی

سابقه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثرات داربست کیتوسان/ پلی اتیلن اکسید (cs/peo) و سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از ژله وارتون (wj-hmscs) بر ترمیم آسیب عصب سیاتیک در موش های صحرایی است. مواد و روش ها: در این مطالعه 42 موش صحرایی نر بالغ به 6 گروه زیر تقسیم شدند: 1- گروه نرمال(سالم): بدون قطع عصب سیاتیک؛ 2- گروه شاهد: عصب سیاتیک قطع شده و سپس بخیه زده شد؛ 3- گروه شم: محیط کشت در محل قطع عصب تزریق شد؛ 4- گروه cs/peo: داربست cs/peo روی محل قطع عصب قرار گرفت؛ 5- گروه wj-hmscs: این سلول در محل آسیب تزریق شد؛ و 6- گروه wj-hmscs-cs/peo:  از سلول های wj-hmscs کشت داده شده روی داربست cs/peo در اطراف آسیب استفاده شد. بررسی رفتاری در انتهای هفته های 2، 4، 6 و 8 و ارزیابی بافت شناسی در پایان آزمایش انجام شد. یافته ها: در پایان هفته 8 پس از جراحی، نتایج رفتاری در گروه های قطع عصب نسبت به گروه سالم به صورت معنی داری افزایش نشان داد (05/0>p) و در گروه wj-hmscs-cs/peo نتایج به طور معنی داری نسبت به گروه های شاهد و شم بهبود یافت (05/0>p). هم چنین در پایان هفته 8 پس از جراحی، نتایج بررسی های بافت شناسی حاکی از کاهش تعداد رشته های عصبی در گروه های قطع عصب نسبت به گروه سالم بود (05/0>p). نتایج بررسی های بافت شناسی بهبودی را در گروه های درمانی 4، 5 و 6 نسبت به گروه های شاهد و شم نشان داد اما این تفاوت معنی دار نبود. استنتاج: در مطالعه حاضر اثرات مثبت داربستی کیتوسان/پلی اتیلن اکسیدو سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از ژله وارتون بر ترمیم عصب سیاتیک قطع شده در مدل موش صحرایی نشان داده شد.